السلام علی الحسین و علی علی بن الحسین

و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین (ع)

کربلا کعبه دل هاست خدا می داند         دیدنش آرزوی ماست خدا می داند

کربلا گلشن سر سبز علی و زهراست          تا چه حدّ وقف تماشاست خدا می داند

ما عزادار حسینیم که اشک غم او           آبروی همه ماست خدا می داند

تا ابد از غم او در دل ذّرات وجود        کس نداند که چه غوغاست خدا می داند

 به حول و قوه الهی این بار فرشتگان عرشی  نام ما را در لیست زایران کوی حسین (ع) و سرزمین عشق و ایثار ، یعنی کربلای معلی ثبت و درج کردند و به همراهی کاروانی از شرکت زیارتی نینوا در عصر روز تاسوعای حسینی از مرز شلمچه در جنوب غربی کشور عزیزمان ایران عازم عراق شدیم . پس از تحمل بی نظمی ها و معطلی های معمول در مرز شلمچه وارد کشور جنگ زده و اشغال شده عراق گردیدیم و با عبور از اروند رود ( یا همان شط العرب ) وارد شهر بصره شده و از حاشیه آن عبور و وارد بزرگراه بصره – بغداد شدیم و با عبور از کنار شهرهای ناصریه و سماوه شامگاه روز عاشورا ( 18 دی 1387 ) وارد شهر مقدس نجف اشرف شدیم و توفیق زیارت قبر شریف امیرمومنان حضرت اسد الله الغالب الامام علی بن ابی طالب (ع) را پیدا کردیم و با بوسیدن مضجع شریف و خواندن زیارت نامه امین الله روح و جانمان را طراوت دیگر بخشیدیم و خدای بزرگ را بخاطر این عنایت بی کران بسی شکر و ثنا گفتیم . سه شب و دو روز و نصف در این شهر مقدس ماندیم و در این مدت کوتاه ، علاوه بر حرم مطهر و قبور علما و مراجع شیعه در حرم و صحن مطهر ،  از خانه حضرت علی (ع) ، زیارتگاه میثم تمار ، خرابه دار الاماره ، زیارتگاه حضرت مسلم بن عقیل (ع) و جناب هانی بن عروه دیدن نمودیم و اعمال ویژه مسجد کوفه و مسجد سهله را بجا آورده و در روز سوم با دلی آکنده ازغم  واندوه با حرم مطهر وداع و به سمت کربلای معلی حرکت کردیم.

در کربلا توفیق زیارت امام شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و برادر با وفایش حضرت عباس بن علی (ع) و سایر شهیدان سر فراز عاشورا یافتیم و از کفین العباس ، خیمه گاه ، تل زینبیه ، مقام امام صادق (ع) و مقام زمان (ع) نیز دیدن کرده و در بامداد 24 دی ماه با حرم های مقدس تودیع وبا چشمانی اشک آلود این شهر مقدس را نیز ترک و به سمت کشورمان ایران حرکت کردیم . اگر بگویم که دل هایمان را جاگذاشتیم و با یک بدن بی دل برگشتیم شاید گزافه نباشد.ولی متاسفانه توفیق زیارت کاظمین (ع) و ائمه سامرا را پیدا نکردیم . با این که زیارت کاظمین (ع) جزء برنامه کاروان بود ، با این حال بخاطر وقوع برخی حوادث تروریستی در همین روزهای اخیر در بغداد و کاظمین ، چنین توفیقی از ما سلب شد.

 گفتنی های سفر بسیار زیاد است و طبعا در این مقال نمی گنجد ، ولیکن ناچارم به برخی از آن ها از روی دلسوزی و احساس مسئولیت و به عنوان روحانی کاروان متذکر شوم : 

1) از مسئولان گمرک کشورمان مصرانه درخواست می کنم ترتیبی اتخاذ کنند که در این سوی مرز، زایران ابا عبد الله (ع) این همه معطل نشده و متحمل اذیت و آزار نشوند.اگر اجانب و اشغالگران از روی کینه هم میهنان ما را آزار دهند گله مندی و شکایتی از آنان نخواهیم کرد . زیرا بنایشان بر عداوت و دشمنی با مردم ظلم ستیز ایرانی است . ولی خودمان نباید زمینه اذیت و آزار خودمان را فراهم کنیم . عبور دادن زایران از مرز و رفتار با آنان واقعا در خور شأن آنان نیست و آدمی باید بسی تحقیر و متحمل آزار فراوان شود تا از مرز عبور کند.خوب است مسئولان محترم سری به گذرگاه های کشورهای پیشرفته بزنند تا رفتار و کردارشان را تصحیح و ترمیم نمایند.

 2) امکانات اقامتی زایران در نجف و کربلا اصلا راضی کننده نیست . هر هتلی مشکل خاص خویش را دارد و مشکل پخت غذا مشکل همگی آنان است .باید در برابر هزینه هایی که از زایران گرفته می شود امکانات لازم به آنان داده شود.

 3) مشکل حمل و نقل زایران و بار و اثاثیه آنان در داخل شهر کربلا بسیار محسوس و تحقیر آمیز است .زایران را در گاراژی پیاده و فی امان الله رها می کنند . زایران باید با هزینه های خویش سوار موتور های سه چرخ شده و پس از طی چند کیلومتر خیابان و کوچه های شهر به هتل ( که تنها اسمشان هتل است ولی در واقع همان مسافرخانه های معمولی اند ) بروند و در بازگشت نیز همین راه و یا مقداری کمتر را باید طی طریق کنند.اگر قرار است کاروان به صورت تشکیلاتی و زیر نظر سازمان حج و زیارت باشد ، این چیزها نباید در آن وجود داشته باشد.والا چه تفاوتی با کاروان های شخصی و سیاحتی خواهد داشت ؟

 4) صحن و سرای امیر مومنان (ع) اصلا متناسب با آن حضرت نیست.نجف اشرف هم یکی از بزرگترین حوزه  های علمیه شیعه و هم یکی از بزرگترین شهرهای مقدس دینی و مذهبی است ولیکن ساخت و ساز حرم مطهر و امکانات و برنامه های تبلیغاتی و زیارتی آن بسیار کمتر از آستانه های امامزادگان کشورمان چون حضرت معصومه (ص) ، حضرت عبد العظیم (ع) و شاه چراغ (ع)  است و این جای بسی تاسف و نگرانی است.

اگر دولت عراق چنین توانی نداشته و یا هنوز فرصت چنین کاری را پیدا نکرده است ، از علما و مراجع عظام نجف اشرف انتظار آن می رود که به این امر توجه و همت ویژه ای مبذول دارند.

 5) لازم است بین مدیران ، روحانیان و مداحان کاروان ها هماهنگی و همکاری بیشتری به عمل آید ، به طوری که هر کدام از آنان مکمل دیگری باشند ، نه رقیب همدیگر.در این ارتباط باید دفتر بعثه مقام معظم رهبری فعالتر و جدی تر عمل کند و امور تبلیغاتی و فرهنگی را بهتر سازمان دهی کند.

 در پایان دعا می کنم که زیارات اعتاب مقدسه و همه امامان معصوم (ع) نصیب شیعیان و دلباختگان اهل بیت (ع) ، از جمله شما کاربران ارجمند گردد. و لله الحمد.